مدافعان آفتاب حقیقت

هفدهم مردادماه روز خبرنگار است.در این ایام که سختی معیشت و بیماری همه گیر کرونا کام هموطنانمان را تلخ کرده و گرد مرگ همه جا را فرا گرفته، تبریک گفتن به مناسبت های مختلف هم سخت شده ، زبان در کام است و ناتوان از بیان .

این روزها شادی و لبخند فقط صورت خود را با سیلی، سرخ نگه داشتن است و خشک و بی احساس و با کراهت به چشمان هم خیره شدن.

با این حال چه می توان کرد که از بد حادثه و از محکومیت روزگار باید با این دشواری ساخت .

مصادف با چنین روزی در سال ۱۳۷۷ محمود صارمی خبرنگار خبرگزاریِ جمهوری اسلامی در مزار شریف افغانستان به دست گروهک وحشی و تروریستی طالبان به شهادت رسید.

به همین مناسبت، شورای فرهنگ عمومی، هفدهم مرداد ماه هر سال را به عنوان «روز خبرنگار» نامگذاری کرد.

لازم به یادآوری است هرجا نامی از خبرنگار می آید منظور کسانی است که بنده و برده کسی نیستند و شرافتمندانه برای دفاع از حقوق مردمان جامعه خویش قلم می زنند ،

نه کاسبانی که بدون شایستگی ردای خبرنگاری تن کرده و در این وادی مشغول سوداگری اند.

اینان جز منافع خود و اربابانی که آنها را با نازل ترین قیمت خریده اند و مایه ننگ جامعه شریف رسانه اند اندیشه دیگری در سر ندارند.

از روز هفدهم مرداد آن سال تاکنون هرسال برنامه هایی در سطح کشور با عنوان تجلیل از خبرنگاران برگزار می شود و مسئولان هم با جملات قصار ، گهربار و درافشانی زینت بخش این همایش ها هستند.

از شعار پناه بردن به خدا از بستن دهان منتقدان از سوی عالی ترین مقام اجرایی کشور که اتفاقا رکورد شکایت از اصحاب رسانه را در دولت متبوعش جابجا کرد تا سایر مقامات که گویی در طی سال تمام تلاش خود را به کار می گیرند که برنامه ای داشته باشند و بهترین جملات را در وصف این قشر در روز موعود ادا نمایند.

در آستانه این روز،خبرنگاران، منادیان صلح، مردان روزهای سخت،جسور، نبض تپنده تاریخ، طلایه داران عرصه آگاهی و بصیرت،شجاع،دارای آزادی و استقلال، مدافعان حقوق مردم و از متعهد ترین اقشار جامعه به شمار می روند که هیچ کس حق ندارد به آنان جسارت کرده و یا خدایی ناکرده در راستای رسالت خبرنگاری به آنان اهانتی روا دارد.

شگفت آن که همه این جملات تکراری را هم گوینده آن میداند که شعار است و هم شنونده اما در کمال ناباوری روز بعد تیتر همه رسانه ها می شود.

اگر فقط چند درصد به وعده هایی که برای اصحاب رسانه طی این سالها داده شده جامه عمل می پوشید شاید حالا خبرنگار جز رسالت خود دغدغه دیگری نداشت اما چه باید گفت که عمده خبرنگاران در سطح کشور ناگفته های بسیاری دارند که گوش شنوایی برای آن نیست.

شرایط معیشتی خبرنگاران،بحث بیمه،مسکن،تسهیلات و بسیاری دیگر از مشکلات سالهاست گریبانگیر این صنف است و اقدامات موثر و محسوسی در این زمینه انجام نشده و اگر مصوبه ای هم بوده صرفا روی کاغذ مانده و کامل به مرحله اجرا در نیامده است.

در این میان نباید نقش ارشاد را بعنوان متولی نادیده گرفت. عمق فاجعه جایی است که وزرایی که مسئولیت این وزارتخانه را بر عهده داشته اند از نفوذ بالایی حتی برای دفاع از پرسنل خود در دولت برخوردار نبوده اند چه برسد به زیر مجموعه ها و متاسفانه دولتمردان برای این حوزه موثر فرهنگی چندان ارزشی قائل نیستند.

در بیکران تلخکامی ها و بی شمار مشکلات معیشتی مردم و گره خوردن آن به سیاست و اقتصاد سخن گفتن از فرهنگ مضحک به نظر می رسد،

غافل از اینکه ریشه بسیاری از مشکلات،فرهنگ است و دشمن به درستی برای کشتن ملت ها فرهنگ آنان را نشانه گرفته است.

آیا وقت آن فرا نرسیده نگاه به حوزه فرهنگی و مهمتر از آن نگاه مدیران به خبرنگاران تغییر کند و ضمن افزایش ظرفیت نقدپذیری و تحمل نقد منتقدان خبرنگاران را صرفا ابزاری برای انتقال گزارش عملکرد خود ندانند.

با همه ناملایماتی ها اما خبرنگاران نجیب و شریف تاکنون هیچگاه علم اعتراض بر نداشته و برای خود چیزی نخواسته اند و امید است دست اندرکاران امر،این را به پای نجابت آنان بدانند و در بدیهی ترین حالت،آزادی عمل،شان،منزلت، هویت و جایگاه آنها را محترم بشمارند